WebTrainer

Fietsend dwars door de Pyreneeën

Micky Streefkerk zond via een verslag haar belevenis van de vakantietocht dwars door de Pyreneeën.
De Pyreneeën over daar ging het allemaal om: ik heb het gehaald, en het was geweldig!!!!
Bij aankomst in St Pied de Port bleek het gemiddelde van de 19 deelnemers zeker 20 jaar jonger, op drie na allemaal man en allen uiterst sportief.
	In ieder geval vertelden ze dat ze allerlei zware cyclo's, marathons of triatlons hadden gedaan. Rustig aan was dus (sowieso al) mijn devies: Als ik het al zou halen, waar Adrie me na mijn 2e inspanningstest in ieder geval geen garantie voor kon geven: ‘het spant erom, maar ik zou het proberen’, zou ik geheel mijn eigen plan moeten trekken.
:: Micky Streefkerk
De eerste dag was een rit van zo’n 80 km naar Ochagavia met daarin de Burdincurucheta, Erroymendi en Larrau.  Eerst een stukje vlak en dan 2 cols, die er op de plaatjes van Cycling Cols voor mij erg indrukwekkend uit zagen en waarvan ik dacht: als ik deze haal verdubbelen mijn kansen. Op de eerste vlakke kilometers moest ik, kijkend op mijn hartslagmeter, bijna iedereen op het vlakke en vals plat al laten gaan. Toen van het ene op het andere moment zeker de hellingsgraad 10% werd moest ik definitief uit de groep lossen. Ik maande mezelf tot het trappen van een rustig beentempo en zorgde dat mijn hartslag niet al te hoog opliep.

De anderen waren als spoedig in geen velden of wegen te bekennen. Na ongeveer een uur klimmen met, in mijn herinnering allemaal meer dan 10%, stonden in een bocht 2 groepsgenoten. Ze zeiden: “We laten even de hartslag weer tot rust komen.” Ik snapte er niets van zo'n berg probeer je toch gelijkmatig te verdelen? Even later haalden ze me, de man heftig hijgend, weer in om na 1,5 km weer te stoppen. Ik reed uiteindelijk in een keer naar boven, was blij, maar och voorzichtig want de Erroymendi zou nog volgen.  Die klim was volgens de begeleider nog zwaarder.

:: Micky Streefkerk op de top van de Col de Marie Blanque

Ondertussen was het al in de middag, dus ook superwarm. De Erroymendi klim was inderdaad supersteil en het ritueel met de 2 anderen herhaalde zich. Ik dacht rustig doortrappen en kijken waar ik uitkom. Na een lange tijd ergens tussen de 1:30 en 2:00 uur, waarvan het laatste deel midden in de brandende zon, was ik toch wel super moe en ben 10 minuten afgestapt. Ik was toen wel teleurgesteld, want BergOp was ik begonnen met het idee het hoeft niet hard omhoog, als ik maar wat sneller en makkelijker naar boven kom. Dat was deze klim niet echt het geval. Ik stelde mezelf gerust met de gedachte dat als me dit één maal per dag zou overkomen, het nog niet zo erg was. Achteraf gezien was ik ongeveer 1 km onder de top gestopt. Na die stop ben ik in één keer doorgereden na de top waarbij het laatste stuk onder aanmoediging van de anderen die achteraan reden. Toch wat teleurgesteld zei ik tegen Godfried dat ik één maal gestopt was: “ik 3 keer” zei hij “en het laatste stuk moest ik lopen”. Je snapt dat maakte voor mij weer veel goed. De rest van deze rit gewoon uitgefietst.

De volgende dagen druk bezig geweest met zoveel mogelijk rusten en tijdens het fietsen goed eten en drinken. De tweede 'spannende dag' was die met de Marie Blanque en de Aubisque. Maar je begrijpt het al: ik reed ze op met een geweldige smile (en delen zingend): het ging niet hard, maar ik wist dat ik het zou halen!!! Dat gaf een geweldig gevoel. Boven op de cols stond ik echt met een lach van mijn ene tot mijn andere oor. Natuurlijk was ik nog steeds niet helemaal gerust: “zou ik het al die dagen wel uithouden?”.

Nu op de 6e fietsdag kwam inderdaad de klap. ‘s Nachts al slecht geslapen met een hoge hartslag en bij het opgestaan voelde ik me als een dweil. Mijn hartslag was tijdens het fietsen niet omhoog te krijgen zo moe voelde ik me. Op de derde col zag ik het helemaal niet meer zitten en dacht dat ze me wel af mochten voeren. Halverwege stond Jan, onze begeleider, die me vol propte met meloen, zoete broodjes en cakejes en na 10 minuten rusten bleek ik mijn dieptepunt gehad te hebben. Ik was de hele dag bezig geweest met isotone drankjes, reepje, bananen etc. en dan nog had ik zo'n extra shot aan broodjes nodig om er overheen te komen. De andere dagen heb ik dus ook gehaald. Toen de cols voorbij waren, was ik wel klaar: zo van doel gehaald. Maar het was top en zo rustig in de Pyreneeën; mazzel natuurlijk met mooi weer. Geen kilo afgevallen hoor. Maar denk er over om er volgend jaar nog maar weer een jaar trainen tegenaan te gooien om te kijken of het niet iets sneller kan: We waren toch vaak 8 tot soms 10 uur onderweg en dat is eigenlijk iets te lang.

Ik was in ieder geval superblij dat ik zoveel gefietst had en dat ik voor mezelf in ieder geval het idee had dat ik er niet meer aan had kunnen doen. Maar het was uiteindelijk natuurlijk zo fantastisch omdat het verschil tussen het ‘niet halen’ en vaak met veel plezier omhoog gaan natuurlijk oneindig groot is: een volgende keer kan het alleen maar sneller…… Groeten, Micky

Websites: CyclingCols |

WebTrainer verzorgt persoonlijke coaching.
Neemt u een WebTrainer Coach abonnement dan krijgt u een vaste persoonlijke coach die u helpt uw sportieve ambities te realiseren.
De coach maakt een optimaal trainingsplan, binnen de tijd en mogelijkheide die u heeft. De trainingen worden samen geëvalueerd en hij motiveert om uw doel te bereiken.
Trainingsbegeleiding die alleen voor topsporters gereserveerd leek, is nu beschikbaar voor iedereen.

Zoeken in nieuwsberichten

Zoeken