WebTrainer

Frank Scheffer en Alexander Veerman: Belevenissen in de Gran Fondo Marco Pantani

Na een vermoeiende reis van 1100 km belandden we (Alexander Veerman en Frank Scheffer) in de Italiaanse Alpen om op 27 juni de Gran Fondo Marco Pantani te fietsen. Met een 2-tal prachtige passen (Julier- en Berninapas) boven de 2000 m zat het venijn in de staart. Zeeziek van alle bochten en hoogtemeters kwamen we in Aprica aan. Met koppijn zaten we 's ochtends bij het ontbijt in ons hotel. Nog 1 dagje tijd om de werkstress weg te krijgen en het hoofd te resetten voor een pittige cyclo.

Ze heeft zich al van haar mooiste kant laten zien, de stad Cuneo, als we met de neus pal vooraan staan in startvak 1. Na het overleggen van eerder behaalde resultaten, reageert de organisatie van de GF Fausto Coppi alleraardigst. Ze geven lage startnummers aan het groepje Ollandesi, de Wielervrienden Eijsden, die nu vooraan mogen staan, in de buurt van het Piazza Galimberti. De omstandigheden zijn gunstig; een strakblauwe lucht hangt boven de 4 cols van de dag, waarbij de Sampeyre en de Fauniera van buitencategorie zijn. Heb dit jaar goed getraind bij Webtrainer en onder leiding van Leon Burger stevig naar topvorm toegewerkt. Elk jaar probeer ik naar één bergcyclo te pieken, liefst in Italië. De sfeer, het gedoe rond de start en het landschap zijn uniek. De corridori zijn er gesoigneerd

Meteen na de start probeer ik niet meer uit de kop weg te zakken, omdat de eerste klim van 6 km misschien al afscheiding kan veroorzaken. De Montemale ligt na 20 km in het parcours en is al meer dan een opwarmer. Ik draai met bluf als eerste de klim op, maar ik weet ook zeker dat ik niet bij de eersten boven kom. Het ontploffen ligt me niet zo. Ik anticipeer zogenaamd. Ik kan boven dan ook net aanpikken bij de eerste groep, maar zoals zo vaak komt beneden alles weer samen. Er komt nu een lang stuk vlak en vals plat omhoog naar de voet van de Colle Sampeyre. Hier wordt gekoerst en ik herken enkele grote granfondo-squadra’s aan de broeken. De truien zijn immers voor iedereen gelijk. Dit jaar is het de kleur rood boven de honderden vlaggetjes die de Coppi-trui zo kenmerken.

Het is juist op deze aanloop dat wat mannen proberen weg te rijden en weer worden terug gepakt. Ik doe mee, maar kom niet op kop. Alhoewel..... een clubgenoot komt hier nog eens met een big smile naast me rijden,‘dat we als ‘Ollandesi’ toch maar mooi bijna vooraan rijden in zo’n grote granfondo’. ‘Dan doen we het ook echt gewoon goed!’, roep ik hem toe en we rijden met 50 per uur naar de testa della corsa, de kop. Als hij zich even later verstandig terug laat vallen uit mijn wiel, valt er een gaatje en een aarzeling in de grote groep. Ik rijd op kop en maak in een seconde de beslissing om nu eens door te duwen; ik had ook nog nooit in een ontsnapping gezeten, vandaar...

Het is één kerel, een geblokt menneke, die nog naar me toe rijdt. We zijn los en erachter valt het stil! Wat een onverstandige actie, maar de motoren en de auto met zwaailicht en de fotograaf zwermen om ons heen. Wie denkt er dan nog aan het overwinnen van de resterende 4000 hoogtemeters? Niemand toch? De volgende 15 km rijd ik kop over kop tot er een groepje aansluit. Hier komen de serieuze mannen; ik ben onder de indruk van één kerel. Hij monstert me met een killerblik en stampt imponerend van achter naar voor met zijn hoge carbonvelgen. Zo’n atleta zie je in de Giro rijden; ik heb ze nog niet gezien in het heuvelland thuis. Het blijkt de latere winnaar te zijn Roberto Cunico. Wat ik al aan voelde komen, gebeurt; op de eerste hellende meters van de Sampeyre rijden ze voor mij te hard. Mijn medevluchter van het eerste uur ligt er dan ook al af. Eigen tempo dus, maar omdat ik niet weet wat onze voorsprong bedraagt, herstel ik feitelijk niet. Ik wil toch ook mijn goede positie niet verliezen. Ik rijd top 20 over de top, maar ik heb een leeg gevoel. Ai! De afdaling is smal en bochtig en voor mij totaal onbekend.

Ik verlies meer terrein en een stel Italianen strijkt weer op me neer. Ze kennen de afdaling en in hun zog, lukt het stukken beter. De afdalingen zijn overigens verkeersvrij. Verder is dit zo’n afgelegen berggebied dat ook op alle andere stukken amper verkeer te ontdekken valt. Meteen beneden begint de Colle Fauniera met de top op 2485m hoogte. Ik voel me nog steeds leeggetrokken, en ook deze mannen moet ik helaas laten gaan. Ik houd rekening met een tegenvallend resultaat. Er komt berusting en daarmee waarschijnlijk ook het herstel. Halverwege de klim komt de kracht terug en mentaal krijg ik weer een opkikker door een eerste renner terug te pakken. De Fauniera kenmerkt zich door zijn grillige verloop over een smalle en in slechte staat verkerende bosweg. Er zitten strookjes in tegen 20%. Ik voel me goed! Hier kan ik weer wat mee! Ik haal één voor één alle renners weer in die ik eerder moest laten gaan en die elk ieder voor zich en met zichzelf aan het strijden zijn. Niemand hangt nog in een ander zijn wiel.

Boven op de kale top is het applaus hartverwarmend. De bevoorrading is de hele dag uitstekend; het is bloedheet en op elke top en ergens beneden worden extra flesjes water aangereikt. De afdaling is schitterend. Ik voel de grinta weer en daardoor ben ik alert en daal foutloos, ook al is elke dalende meter nieuw voor me. Nu moet ik zorgen dat ik nog wat van de opgelopen schade kan goed maken. Samen met een Duitser haal ik nog 2 man in. Ze willen of kunnen niet meer overnemen in het tussenstuk naar de laatste klim de Madonna del Coletto op 1310 m. Als de klim begint rijd ik weg van de vier. Het is bloedheet en de belofte van een clubgenoot dat de klim ‘wel meevalt’, blijkt onjuist. Dit heb ik al eens eerder meegemaakt; de St. Christina in de GF Marco Pantani! Het is hier en nu; niet sneller en niet langzamer kunnen rijden. Weer haal ik 2 man in, waarbij de laatste aanpikt in de afdaling. Dit zou goed kunnen uitkomen, want er rest een vlakke finale terug naar Cuneo.

Met een blik van verstandhouding en een uitgesproken ‘Go!’, gaan we kop over kop over de licht dalende wegen. Een motorrijder vraagt of we percorso lungo rijden. We treffen nu namelijk ook de korte-afstandrijders. ‘Lungo!’. Vanaf dat moment hebben we een schitterend richtpunt op 30 meter voor ons. Dit gaat weer tegen 45 per uur en het is genieten dat dit er nog inzit. Ik heb geen idee wat de stand van zaken is. De verloren en gewonnen plaatsen zijn door elkaar gelopen. Ik schat op dat moment een top 25 in. Met z’n twee rijden we over een prachtige avenue van 2 km loodrecht de stad in. Ik overweeg mijn kansen om dit sprintje nog te winnen en besluit hard en strak door de laatste bochten te gaan om vervolgens van kop af te sprinten. Het lukt! Na de finish bedank ik de Italiaanse renner voor de plezierige samenwerking zonder een woord gewisseld te hebben. Ook hij is tevreden. Een uur later hangen ze het A4’tje op met de uitslag. Ik ben 11e geworden!

In 2009 wist ik na het passeren van de finish van de Marmotte een ding zeker; eens maar nooit weer. Toen ik 24 uur later thuiskwam wist ik even zeker dat ik in 2010 de Marmotte weer ging doen om een betere tijd neer te zetten. Om met Henk Gemser te spreken “Dat kan beter”. Al snel ontstond de gedachte om 9 uur als doel te stellen, mijn tijd in 2009 was 10u en 11”. Te doen maar het zou wel een goede voorbereiding vragen. Oktober heb ik ingericht als rustmaand met een bezoek aan een zoon in het buitenland, een wandelvakantie en wat verdere ontspanning. Om vervolgens op maandag 26 oktober 2009 te beginnen met de voorbereiding voor 2010. Iedereen weet hoe de afgelopen winter is verlopen dus ook duidelijk dat ik veel meer op de Tacx heb gezeten als bedoeld.

Door het matige voorjaarsweer ook diverse keren noodgedwongen uitgeweken naar het buitenland (Ja, het leven valt soms niet mee ). Twee keer Andalusië dat overigens een echte aanrader is. Maar ook met Webtrainer naar Mallorca en Toscane. Met name deze laatste was een voltreffer en een geweldige ervaring. Ook het programma BergOp heb ik deel laten uitmaken van mijn voorbereiding en dat heeft voor mij ook zeer goed gewerkt. De regelmatige bijeenkomsten gaan toch een beetje als een stok achter de deur werken om je werk nog wat consciëntieuzer uit te voeren. Daarnaast nog talloze trainingsritten in de omgeving van Den Bosch, vreselijk vlak! Maar ook vele leuke tochten in Limburg, de Ardennen en de Eiffel waarbij Jan Jansen (met één s uit Den Bosch) zich steeds meer tot mijn vast trainingsmaat heeft ontpopt.

Uiteindelijk heeft dat geleid tot een voorbereiding die bestond uit ruim 9.200 km en 75.000 hm. Bij de afsluitende inspanningstest op 18 juni was de uitkomst bemoedigend, voor de eerste keer bij mijn omslagpunt boven de 4 watt/kg. Volgens coach Leon een goede basis om mijn doelstelling te halen. Met Jan en 67 andere gezellige gekken hebben we ter afsluiting van de voorbereiding deelgenomen aan de trainingsweek van Alpe d’Huez fietsreizen in de week voorafgaand aan de Marmotte. Ook deze week is zeer geslaagd verlopen met naast goed fietsen enorm veel gezelligheid en natuurlijk geklets over het rijden van de Marmotte.

En zo werd het dan zaterdag 3 juli 2010, La Marmotte! Met nog als bijzonderheid het neutraliseren van de afdaling van de Glandon de dag ervoor. De organisatie moest op last van de Gendarmerie de afdaling uit de tijdsmeting halen om de kans op ongelukken te verkleinen. Hoe dat zou verlopen? Niemand had ook maar enig idee. Na de start uiteraard weer heel veel mensen die in vliegende vaart op de Glandon afstoven. Zelf ben ik lekker rustig begonnen en in een mooi tempo naar boven gereden. Aan de voet weer wat druk en moeilijk om mensen in te halen maar hoe verder naar boven hoe beter dat ging. Binnen twee uur stond ik op de top de bidons bij te vullen. Een lekker begin!

Van de neutralisering van de afdaling heb ik niet veel gemerkt. Ik daal altijd al erg voorzichtig en heb dus weer heel veel piloten naar beneden zien suizen. In het dal vond ik in tegenstelling to vorig jaar heel snel een grote groep met onder andere Hylke van BergOp. Nog even bij het breken van de groep de fout gemaakt met een te snelle groep mee te willen maar me al snel terug alten zakken. Tsja, en dan kom je vanzelf aan de voet van de Télegraph voor de start van 34 km klimmen tot op de Galibier. De Télegraph ging lekker en de Galibier werd weer een zware klim. Wat blijft dat ding lang! Maar goed, eenmaal boven wist ik het zeker. De tijd van 9 uur ging ik halen.

Na de bekende lange afdaling van Galibier en Lautaret alleen nog de slotklim van Alpe d’Huez. Net als vorig jaar in een enorme hitte. Gelukkig had de organisatie meer waterposten verzorgd en werd op een aantal punten water over de deelnemers gesproeid. Zeer welkom! De slotklim was voor mijn gevoel zwaarder als vorig jaar. Maar toch, na 8u en 22” passeerde ik de finish. MISSIE GESLAAGD! Nu, thuis, voel ik zelfs 5 dagen later hoe zo’n tocht er bij mij inhakt. De vermoeidheid is nog steeds niet verdwenen. Maar de voldoening blijft en langzaam begin ik al een plannetje te smeden om het volgend jaar misschien nog een keer te gaan. Als ik het gevoel krijg dat ik de 8 uur kan halen ga ik het serieus overwegen.