WebTrainer

Wielrennen is een uitstekende manier om een land te ontdekken en om wat van de wereld te zien. Nadat de WebTrainer coaches Leon Burger en Jim van den Berg in november een kort bezoek hadden gebracht aan de Westelijke Sahara stond er in december een nog groter avontuur op het programma: La Vuelta Ciclista a Costa Rica. Deze ronde wordt al sinds 1965 georganiseerd en bestond in 2010 uit maar liefst 1405 kilometer, verdeeld over 12 etappes. Drie daarvan gingen door het hooggebergte. Daarnaast stonden er twee tijdritten, twee criteriums en vijf relatief vlakke etappes op het menu. De rittenkoers ging op 17 december van start en eindigde op 30 december.

De Nederlandse ploeg Team Amsterdam trok al op 10 december goed gemotiveerd richting het Midden-Amerikaanse land. Naast Leon en Jim werd de ploeg vertegenwoordigd door Thomas Hartog, Giel de Nijs, Thijs Poelstra, Ruud Kooijmans en de Nederlands kampioen bij de elite-zonder-contract Peter van Agtmaal. De ploegleider en initiator van de trip was Martijn van Es, die tien jaar lang in Costa Rica heeft gewoond. De concurrentie bestond deze editie voornamelijk uit de gevestigde Costa Ricaanse orde, aangevuld met sterke Colombianen, Cubanen en Venezolanen. Opvallend was de aanwezigheid van de 46-jarige Raul Alcalá, tweevoudig ritwinnaar in de Tour de France, die in 2009 zijn come back op de racefiets maakte.  Jim en Leon deden verslag van twee weken afzien in Costa Rica.

Etappe 1: Moravi-Esparza 122 km
Een week voordat de eerste etappe van start ging was Team Amsterdam al in Costa Rica. In de eerste plaats om te wennen aan het tijdsverschil van 7 uur en ten tweede om te acclimatiseren aan de warme omstandigheden. Voor Leon pakte deze week echter heel anders uit en werd het een race tegen de klok. Al op de eerste ochtend na aankomst sloeg het noodlot toe. Een glijpartij in de badkamer leverde een ontstoken kniepees op. De arts in het ziekenhuis schreef drie weken complete rust voor. Een wielrenner deelt dergelijke adviezen meestal door drie en zo stond Leon, zonder een week lang de fiets te hebben aangeraakt, toch aan het vertrek van de eerste rit. Gelukkig ging de eerste etappe voornamelijk in dalende lijn, al moest er tussen kilometer 30 en 50 toch nog flink geklommen worden. De gifbeker was voor Leon nog niet helemaal leeg. Het noodlot sloeg opnieuw toe. Na gelost te zijn in de beklimming ging hij met hoge snelheid onderuit in de afdaling. Tot overmaat van ramp viel Peter van Agtmaal over hem heen. Gehavend zetten zij hun weg voort. Gelukkig werden zij opgepikt door een achtergebleven groep, waarin zich ook Jim bevond, en bereikten zij op een kleine 20 minuten achter de winnaar de streep.

Etappe 2: Esparza-Liberia 127 km
Het profiel van de tweede rit zag er voor ons Nederlanders veelbelovend uit: zo vlak als een biljartlaken, op enkele kuitenbijters in het begin van de etappe na. Vergezeld door de zon, een laag tempo in het peloton en een handvol pijnstillers en ontstekingsremmers was dit de ideale dag om de opgelopen wonden is goed te likken. Twee vluchters ontsnapten al vroeg in de rit, om pas na de aankomst weer terug gezien te worden. Daarachter demonstreerde Jim zijn sprintkwaliteiten. Als derde van het peloton en dus als vijfde in totaal passeerde hij de meet. Goed voor het eerste, weliswaar kleine, succes van de ploeg. Ook Leon wist met anderhalf been de etappe vrij gemakkelijk uit te rijden.

Etappe 3: Liberia-La Fortuna 187,6 km
Rit nummer 3 baarde ons voor de start grote zorgen. Het probleem was de lengte, een kleine 190 km, in combinatie met een beklimming na 37 km. De rekenmachines werden uit de kast gehaald, om uit te rekenen hoe hard we de resterende 150 km zouden moeten fietsen om nog binnen de tijdslimiet bij de finish te komen, ervan uitgaande dat we tijdens de beklimming gelost zouden worden. Het pakte allemaal een stuk anders uit. Het peloton besloot om de klim in een rustig tempo omhoog te rijden, zodat niemand van ons in de problemen kwam. Ploeggenoot Giel vond het zelfs te rustig gaan, zodat hij besloot om weg te rijden van de grote groep. De hele etappe wist hij vooruit te rijden, helaas zonder resultaat. De lastige, heuvelachtige finale zorgden voor een hergroepering en een massasprint. Voor ons het sein om een trein voor Jim op te zetten. Dit lukte redelijk en Jim sprintte naar een keurige vierde plaats. In het hotel maakten we kennis met de flora en fauna van Costa Rica. Waar in Nederland soms nog is een hond wil rondlopen, kwamen wij in de achtertuin 25 krokodillen tegen.

Etappe 4: Santa Clara-Guapiles 138,7 km
De vierde rit was vergelijkbaar met de vorige. Een beklimming aan het begin van de rit, gevolgd door een vlakke finale. De beklimming zorgde voor enige consternatie in het peloton, maar na enkele schermutselingen kwam alles toch weer bijeen. Wederom werd de sprint in gang getrokken voor de rappe man Jim van den Berg. Maar een valpartij gooide roet in het eten. Zowel Jim als Leon raakten hierbij betrokken. Een valpartij zonder erg, zoals de Belgen zouden zeggen. Weer een etappe overleefd, maar wel een unieke kans gemist om nog is een korte uitslag te rijden.

Etappe 5: Interdistrial Guapiles 129 km
Over de vijfde etappe kunnen we heel kort zijn. Er gebeurde niks in deze kort rit van 94 km. Alleen de temperatuur, die rond de 35 graden kwam, zorgde voor wat opschudding. Jim sprintte naar een 8^e plaats, waar die stevig van baalde en daar is alles mee gezegd.

Etappe 6: Guapiles-La Union 139,4 km
Was het de rijst? Waren het de bonen? Was het de extreme hitte, of het straatvuil dat we tijdens de regenachtige dagen naar binnen kregen de oorzaak? Of was het stukje vis dat we aten niet helemaal bacterievrij? Het bleef speculeren. Feit was dat de rondearts het druk had met Team Amsterdam. Na afloop van de vijfde etappe voelde Ruud zich niet goed en dook hij met koorts het bed in. Ook Thomas bracht veel tijd op het toilet door en tot overmaat van ramp stond ook Jim met een slap en koortsig gevoel uit zijn bed op. Dat beloofde weinig goeds. De etappe van vandaag was namelijk lastig, superlastig. Twee zware beklimmingen gecombineerd met geaccidenteerd terrein, waarbij de finish ook nog is 1200 meter hoger lag dan de start. Het resultaat was een waar slagveld. De grote winnaar was de Costa Ricaan Rojas, die bijna 3 minuten van de concurrentie wegreed en zo een gooi deed naar de eindzege. Team Amsterdam leverde een strijd tegen zichzelf en de elementen. Al bij de eerste klim moesten we de meeste renners laten gaan. Alleen de sterke Giel kon zich gemakkelijk handhaven. De rest van de ploeg moest hard werken om op tijd binnen te komen. Voor Ruud was deze etappe, mede door gesteldheid, te zwaar. Hij bereikte wel de finish, maar deed dit niet binnen de tijd die daarvoor nodig was.

Etappe 7: Chrono escalada planta del ice Rio Macho-Paraiso 11 km
Na de uitputtingsslag van de zesde etappe werd de koers iets gemakkelijker. Een klimtijdrit, een rustdag en een criterium stonden er de volgende dagen op het programma. De klimtijdrit was voor ons een formaliteit, waar op tijd binnen komen de belangrijkste opgave was. Dit lukte en zo konden we weer een etappe afstrepen. Die avond ging het echter bergafwaarts met de ploeg. Ook Leon en Thijs kregen met maagproblemen te kampen. Thomas had nog steeds last en Jim kwam er ook niet boven op. Door het vele vochtverlies wat we hierdoor opliepen besloot de rondearts om ons op de rustdag aan het infuus te leggen. Zo kwamen we er enigszins bovenop, al hielden de maagproblemen wel aan.

Etappe 8: Circuito Tienda Newton 94 km
Op eerste kerstdag moesten we 10 ronden van 9,4 km afleggen. Een op papier eenvoudige opgave, al bleek de praktijk een stuk lastiger. Er zat namelijk meer dan 100 meter hoogteverschil per ronde in het parcours, waardoor het aanklampen was om het peloton te volgen. Toch konden we ons nog mengen in de sprint en behaalde Jim, gegangmaakt door Leon, een 4^e plaats en werd Leon zelf 10^e.

Etappe 9: Junta de Proteccíon Social-Pérez Zeledón 129,5 km
De koninginnenrit voerde ons over de passo della morte, een beklimming van 60 km die naar 3300 meter hoogte leidde. De nervositeit in het peloton was duidelijk voelbaar. Vandaag kreeg iedereen een zware dag voor de kiezen. De klimgeiten, omdat vandaag het klassement naar alle waarschijnlijkheid definitief gemaakt zou worden. De sprinters en mannen uit vorm, omdat ze vandaag een strijd zouden moeten leveren om wederom op tijd de finishlijn te passeren. Het weer was slecht. De regen druppelde al bij de start zachtjes op ons neer en de berichten kwamen door dat de temperatuur op de top van de klim maar 0 graden Celcius bedroeg. De rit startte direct met een venijnige klim van ongeveer 4 kilometer. Dan volgden er 16 vlakke kilometers, gevolgd door de 60 kilometer lange beklimming. Direct na de start ging het al mis. Alleen Giel kon gemakkelijk het peloton volgen. De rest van de ploeg moest direct de rol lossen. Mede door de inspanningen van de afgelopen week, de valpartijen en de ziekte belandden we samen met een paar andere rijders in de laatste ‘mongolenwaaier’. Bij aanvang van de klim gooide Jim de handdoek in de ring. Hij stapte met lichte koorts de bus in. Samen met Peter en Thijs zette Leon de helletocht voort. Eindeloos klimmen, met af en toe een stuk vlak of een korte afdaling. En onderweg werd het kouder en kouder. De regen en mist nam toe naarmate we dichter bij de top kwamen, vergezeld door stevige rukwinden. Een spookachtig decor, waar wonder boven wonder wel publiek stond om ons naar boven te schreeuwen. Uiteindelijk bereikten we een voor een de top  van deze legendarische beklimming en konden we ons 47 kilometer lang naar beneden stortten. Helaas was deze etappe het eindstation van Peter en Thijs. Peter had teveel last gekregen van zijn rug, een blessure die hij opliep bij de valpartij in de eerste rit. Hierdoor moest hij vlak voor de top opgeven. Thijs bereikte buiten tijd de finish. Hij had meer dan een uur achterstand. Team Amsterdam bestond dus nog uit 3 renners.

Etappe 10: Dominical-Sierpe-BCR Dominical 162,6 km
Een relatief lange, maar wel een gemakkelijke rit. De mannen die zich niet meer in de wedstrijd bevonden konden een dagje uitrusten op het strand en genieten van de hoge golven. De 3 renners die nog in koers waren hadden een vrij relaxte dag op de fiets. Het was weliswaar drukkend warm, maar de etappe was volledig vlak en er werd rustig gekoerst. Dat bood een Venezolaan de kans om een monstervlucht op te zetten, wat resulteerde in ritwinst. Wij hielden ons rustig en genoten van het weer en de aanmoedigingen van het massaal uitgelopen publiek.

Etappe 11: Contra Reloj Individual Pérez Zeledón 33 km
Een tijdrit van 33 km. Dit was de dag waar Giel de Nijs, de regerend Nederlands Kampioen tijdrijden bij de elite-zonder-contract, zich op had toegelegd. Niets werd aan het toeval overgelaten. Zijn tijdritfiets was speciaal voor deze dag meegevlogen vanuit Nederland, wat moest resulteren in een korte uitslag. Na 7 kopjes Costa Ricaanse koffie te hebben gedronken was de enige in topvorm zijnde Team Amsterdammer klaar voor zijn race tegen de klok. Jim besloot mee te rijden. Niet op de fiets, maar achter Giel in de ploegleiderswagen. Met een gezicht vol ongeloof verliet hij deze auto weer. Zoiets had hij nog nooit gezien. Giel was als een racewagen over het parcours gereden. Had maar liefst zes andere renners gepasseerd en had en passent zelfs een andere renner een corrigerende tik uitgedeeld, nadat deze naar zijn mening te lang had gestayerd. Dit moest resulteren in een toptijd en dat deed het ook. Lang voerde Giel de ranglijst aan, maar uiteindelijk bleken er toch 3 renners sneller te zijn. Iets wat wij voor onmogelijk hielden en wat achteraf ook onmogelijk bleek te zijn. De tijd van Giel was op papier een halve minuut trager dan in werkelijkheid, zo bleek na langdurige studie van zijn powertap. Mede door de chaos die was ontstaan door de vele renners die bijna tegelijk binnenkwamen, had de jury Giel niet de juiste tijd gegeven. Hij zou eigenlijk 2^e moeten zijn, maar tegen de beslissing van de jury valt weinig tegen in te brengen. Overigens eindigden Leon en Thomas in de achterhoede. Zij besloten om er een rustig dagje van te maken.

Etappe 12: Pérez Zeledón-BCR San José 134,8 km
De slotrit bestond uit exact hetzelfde parcours als rit nummer 9, zij het dat we de rit in andersom reden. Direct een beklimming van 47 km, gevolgd door 90 km in voornamelijk dalende lijn. Het weer was ons een stuk gunstiger gezind, zonnige omstandigheden en geen extreme koud op de top. Niet onbelangrijk, de benen van Leon voelden na 11 etappes weer redelijk goed aan. Daardoor kon hij zich gemakkelijk in een grote bus handhaven die op ruim een half uur achter de winnaar de streep in de stad San Jose passeerde. De hele stad was uitgerukt om een glimp op te vangen van de coureurs en op handtekeningen te jagen. Wel was het noodzaak om de kilometerteller snel van de fiets te halen, zodat een omstander deze mogelijkheid ontnomen werd. De Ronde van Costa Rica zat er op. Mooie natuur, aardig volk, goede koffie, heerlijke rijst en verrukkelijke bonen. Een prachtig avontuur, waarin we veel hebben afgezien, maar ook fantastische etappes hebben gereden door een bijzonder land.