WebTrainer

Alpe du HuZes 2012 Joost Vrancken Peeters

Wat is de Alpe d’Huzes een fantastisch evenement. Zoveel mensen op de been, belangeloos, voor het goede doel, dat is echt uniek. In deze tijd waarin je over zoveel ellende leest, geeft dit je echt weer hoop voor de mensheid.

Voor mij begon het in december 2011 toen ik werd gevraagd of ik mee wilde doen met het Rabobank Rotterdam team. Ik zei meteen ja, fietsen voor het goede doel dat leek mij wel wat. Daarna volgde natuurlijk een paar maanden hard trainen onder begeleiding van Hans Romers, mijn webtrainercoach. En natuurlijk ook geld inzamelen voor het goede doel. Gelukkig vond ik een paar klanten bereid om geld te geven dus een bodem was snel gelegd. Ook uit onverwachte hoek kwam veel geld binnen.

De maandag voor de dag zelf reed ik naar de Alpe. Onder aan de voet aangekomen, bochtje naar links, doemt letterlijk de Alpe op in de schemering. Ik was in shock, dat was steil, niet te geloven. En wat erger was het ging maar door, kilometer na kilometer. Ik dacht hoe kom ik hier ooit met de fiets omhoog, mijn auto heeft al moeite. Aangekomen in het hotel op de berg zat de stress er goed in. Dus ook niet heel goed geslapen maandagnacht. Dinsdag proefdraaien was de planning. Dus eerst omlaag en daar zag ik ook tegenop, ik had namelijk nog niet zoveel en zo steil gedaald. Het viel gelukkig mee, geen kokende velgen en gesmolten banden. Onderaan dan toch omhoog. Het weer was heerlijk niet te warm en dus ideaal. De klim viel gelukkig mee, dit moet te doen zijn dacht ik. Woensdag rustdag.

Donderdagochtend om 2.30 opstaan en een uurtje later in het donker naar beneden met zijn allen, lichtjes op de fiets. In alle bochten staan kaarsjes en dat is echt een sprookje. Dat was echt super, wat een start. Je zag van boven het fietsende lint naar beneden gaan.

Beneden aangekomen was het wachten op het startschot. En nadat dat gegeven was vertrok het peloton, nog rillerig van de afdaling aan de dag. Al snel maken deze rillingen van kou plaats voor rillingen van emotie, wat een mensen langs de kant die je aanmoedigen en toeschreeuwen dat je het kan en er nog steeds goed uitziet en dat om 5 uur in de ochtend. Kippenvel op je armen. Goed lettend op mijn hartslag, om die voor de eerste beklimming ruim onder mijn omslagpunt te houden, tel ik de bochten af.

En dan kom ik in bocht 3. Ik zie daar een spandoek hangen met daarop de foto van een driejarig jongetje, ik denk natuurlijk overleden aan kanker. De bocht om en ik zie dan een man en een vrouw zo hard huilen, zo verdrietig heb ik iemand nog nooit gezien. Ze hebben dezelfde foto achterop, zijn ouders, leer ik later omdat ik zijn opa ook nog tegenkom. Wat erg, ik krijg tranen in mijn ogen en denk meteen daar doe ik dit dus voor. Om dit te voorkomen!! De rest van de dag, als ik het moeilijk had, en geloof me dat was vaak, hielp dit beeld mij verder te gaan.

Aangekomen op de top voel ik mij goed, de bidons vullen, wat eten, droge kleren aan, fiets dus niet meer in het officiële Alpe d’Huzes tenue, dat is echt kletsnat, en naar beneden voor de tweede keer. Langs de route wordt het steeds drukker. Beneden aangekomen omdraaien en omhoog. Het is druk maar prima te doen. Met de hartslag en vermoeidheid gaat het gelukkig goed, zodat ik tijd genoeg heb om rond te kijken. Ik zie mensen met foto’s achterop, voor oma, opa, zoons, dochters, vaders, moeders, etc. Zoveel mensen fietsen omhoog met een missie. Ik zie lopers, handbikers en ligfietsen. Je voelt de emoties en dat maakt het makkelijker om omhoog te fietsen. De tweede keer gaat in hetzelfde ritme en tempo als de eerste keer. Ik denk voorzichtig mijn doel, 4 keer is te halen. Boven bij onze verzorging, bidons vullen, eten, weer droge kleren aan, beetje kletsen met de andere teamleden en daar gaan we weer. Voor de derde keer.

Het is inmiddels al flink warmer geworden en het zweet loopt met straaltjes van mij hoofd af. Mijn bril en Garmin zitten onder het zout. Ik merk al snel dat deze keer veel moelijker gaat.  Het is lastig om in een ritme te komen en ik voel mij moe. Ik drink mij een ongeluk en verslik mij ook nog bijna in een reepje. De soepelheid van de eerste twee keer is er wel vanaf. Gelukkig is er het publiek langs de kant, die mij nog steeds aanmoedigen en zeggen dat het soepel gaat. Ze moesten eens weten. Bocht na bocht tel ik af. Ik heb het gevoel of mijn fiets door iemand naar beneden wordt getrokken. Ik kijk voor de zekerheid om maar zie niemand. Vanaf bocht 10 is het drukker met mensen en dat maakt dat het fietsen beter gaat. De laatste 5 bochten zijn echt zwaar, je ziet de Alpe liggen en moet dan nog een eind. Meter voor meter kruip ik omhoog. Totdat ik een man zie fietsten met de foto van het jongetje op het spandoek in bocht 3. Ik weet het weer daarvoor die ik dit allemaal. Ik maak een praatje en wens hem heel veel sterkte. Het helpt, het gaat beter. Aangekomen bij het hotel, stap ik af, mijn rug doet heel veel pijn en mijn knie wil ook niet meer. Ik kan mij niet meer voorover buigen, de trap oplopen is niet echt lekker. Ik heb geen zin meer. Maar ja, mijn doel was 4 keer en de laatste keer levert ook nog geld op voor het goede doel. Een aantal teamleden zijn binnen en liggen behoorlijk uitgeput op de grond of bank.

Maar gelukkig heeft Rabobank voor een geheim wapen gezorgd. Het heet Liv en Sanne en zijn onze fysiotherapeuten en masseurs. Na een massage en volgeplakt met kleurige tape, ga ik voor de vierde keer. Het is inmiddels bloedheet op de berg. Ik zweet nog meer dan de derde keer, dacht dat dat niet kon. Gelukkig kom ik snel in een ritme en blijkt de massage en tape wonderen te doen. Het is de laatste keer zeg ik tegen mijzelf en dat helpt ook. Onderweg denk ik zelfs stiekem aan een vijfde keer, maar schudt die gedachte snel van mij af. De laatste kilometers gaan prima en dat komt door de toeschouwers, wat een steun en wat super dat die daar staan. De Alpe fietsen is natuurlijk zwaar, maar de hele dag enthousiast aanmoedigen volgens mij ook. Eenmaal boven is de ontvangst overweldigend, van een Tour de France allure, een haag met mensen die je naam roepen, waanzinnig, dit moet de hemel zijn. Ik ben er het is gelukt.

Wat een super evenement. Natuurlijk is er veel emotie en verdriet, maar de saamhorigheid die je voelt en het doorzettingsvermogen van iedereen is fantastisch. Het is echt zo bijzonder dat zoveel mensen samen dit mogelijk maken. Voor de organisatie en iedereen die aanwezig was op de Alpe, natuurlijk mijn thuisfront, die het mogelijk maakte dat ik een week weg kon zijn en allen die mij gesponsord hebben, maak ik een diepe buiging.

Website: Alpe d'HuZes | Alpe d'Huez | Joost Vrancken Peeters |

WebTrainer verzorgt persoonlijke coaching.
Neemt u een WebTrainer Coach abonnement dan krijgt u een vaste persoonlijke coach die u helpt uw sportieve ambities te realiseren.
De coach maakt een optimaal trainingsplan, binnen de tijd en mogelijkheide die u heeft. De trainingen worden samen geëvalueerd en hij motiveert om uw doel te bereiken.
Trainingsbegeleiding die alleen voor topsporters gereserveerd leek, is nu beschikbaar voor iedereen.

Zoeken in nieuwsberichten

Zoeken