Verslag Les Trois Ballons 2014: over hoe het na drie jaar fietsen eindelijk ergens op begint te lijken bij mij
Door: Gijs Rijnierse |
Om 7.15u start je bij het kuuroord (la station thermale) in Luxeuil-les-Bains. Vanaf hier gaat de route richting het Nationaal Park van de Ballons des Vosges voor de eerste beklimming: de Col des Chevrères (914 meter). De koers vervolgt naar de Ballon de Belfahy (916 m): ookwel de “Petit Galibier’ met een plaatselijk stijgingspercentage van 15%. Vervolgens de Ballon d’Alsace (1065m), le Hunsdruck (748m), en via de col Amic wordt het hoogste punt bereikt op de Grand Ballon (1325m). Over de col d’Oderen (884m) en de col des Croix (678m) wordt koers gezet naar de finish in het land van 1000 meren (la petite Finlande) in Raddon-et Chapendu. Het parcours eindigt bij het sportcomplex in Raddon-et Chapendu.
Het is dan nog zo’n 8 kilometer terug naar de startlocatie. |
 |
|
Hierboven al de feitelijke weergave van het parcours van Les Trois Ballons 2014. Hieronder mijn persoonlijke beleving bij deze veldslag.
Oh ja, maar voordat er koers wordt gezet naar de finish locatie:……na 190 km krijgt u ook nog de Champ Jaillet een soort Franse uitvoering van de Redoute met dito stijgingspercentages en daarna ook nog een plateau met veel wind en twee km tegen 4,6% zodat we zeker weten dat u helemaal gesloopt bent en echt het idee heeft dat u een stukje gefietst heeft en 216 kilometer op de teller heeft staan.
|
|
|
Op vrijdag de 13e juni ben ik aan het eind van de ochtend samen met mijn vader richting Luxeuil-les-Bains vertrokken. Het plan was dat ik de master versie zou rijden (op papier 213km en ca. 4300 hm) en mijn vader de senior versie (op papier 105 km en 2100 hm). Na een autorit met de nodige files snel de startbewijzen bemachtigd en koers gezet richting het appartement in Plombieres-les-Bains. Leuk dorpje dat bekend is vanwege haar thermale baden. Prima verblijfplaats met leuke restaurantjes waar je een uitgebreid en goed dagmenu met een gangetje of 3/4 voor ca. 15 euri kan eten. Geen geld. Na het oranje geweld dat Spanje totaal overdonderde met 5-1 ging ’s ochtends het wekkertje vrij vroeg rond 5:30.
|
| Snel eten en koolhydraten stouwen. Bananen, peperkoeken, witte bolletjes allemaal naar binnen en daarna snel in de auto naar de startplaats 25 kilometer verderop. Was aardig druk aan de start (zie foto) en achter mij groeide de groep deelnemers gestaag, zodat er na mij nog een even zo grote groep starters al snel waar te nemen was. |
Eindelijk daar gaan we! Het eerste uur tegen de 30 per uur gereden, met zeker op het vlakke stukken boven de 33 per uur. Doelstelling was om marge op te bouwen om er voor te zorgen dat het gemiddelde zo lang mogelijk op of boven de 23 km p/u zou liggen, wat goed zou zijn voor goud (benodigd in mijn categorie 9:20). De Col des Chevrères was er voor gemaakt een mooi gemiddelde vakkundig naar de knoppen te helpen. Zeker de laatste paar kilometer waren misdadig steil waardoor al enkele minder getrainde figuren om mij heen al klonken alsof ze hun laatste adem aan het uit blazen waren…..dat beloofde veel voor hen de rest van de dag…
|
| Het vervolg van de dag kenmerkte zich feitelijk door twee zaken: middellange en lange beklimmingen (tot 16 kilometer) en afdalingen die moesten zorgen voor het weer opkrikken van het flink geslonken gemiddelde. Na 130 kilometer zaten de langste beklimmingen er op en zat ik nog steeds aardig op schema voor goud, ook al wist ik dat het geen dikke gouden medaille zou worden qua tijd. |
|
Doordat ik de hele dag D3 had gereden, niet optimaal gegeten en gedronken had begon ik mij tegen het eind van de langste beklimming wat misselijk te voelen en was ik blij dat ik de Grand Ballon had overwonnen. In de afdaling zakte de misselijkheid weg en kon ik aardig bij eten EN het gemiddelde weer opkrikken. Na twee kortere beklimmingen begon het toch wel een beetje spannend te worden aangezien ik wat te weinig gedronken had EN ik er achter kwam dat bij dit soort zwaardere tochten op een gegeven moment peperkoek en stroopwafels/Twixen minder goed naar binnen zijn te werken. Ik had wel ontzettend zin in TUC koekjes of andere zoute zaken, dus dat neem ik mee bij een volgende tocht. Weer wat geleerd. Begon redelijk wat kramp te voelen, de maag voelde wat leeg maar de misselijkheid van de inspanning was gelukkig aardig weg, maar werd al snel opgevolgd door misselijkheid van het tekort aan voedsel. Snel gelletjes leegknijpen. Mooi, ging weer een stukje beter, idem het drinken.
|
| Wat niet echt meehielp aan kramppreventie is een extreem steile pukkel na 190 km, de Champ Jaillet. Het beeld op deze beklimming was als volgt: lopende mensen, krakende mensen, vloekende mensen en schijndode mensen in de berm. Door mijn 28 en triple kwam ik langzaam doch enigszins soepel nog naar boven. Zo we zijn er qua ellende! Helaas…….nog een plateautje en daarna ook nog wat glooiend parcours. In dat glooiende parcours zat eerst nog het nodige aan kleine klimmetjes wat ook niet zorgde voor een bevrijd gevoel, maar meter na meter werd het behaaglijker: ik kwam steeds meer in een stuk parcours te rijden dat mij ligt. Vals plat naar beneden en dan op volle kracht een miniheuveltje op en daarna doorstampen. Weldra zat ik ruim in mijn tijd qua marge, zeker nadat bleek dat er geen grote verrassingen (lees: k-beklimmingen of plateaus) meer als obstakel waren richting de finish. Redelijk op reserve naar de finish gereden met als resultaat……..GOUD! De marge was niet briljant met ruim 6:30 minuut, maar genoeg. |
 |
| Mijn vader bleek ook Goud te hebben gereden met bijna een half uur marge nog, dus het was dubbel feest. |
Na in 2011 met fietsen en bij Webtrainer te zijn gestart, was dit het eerste echt gouden moment voor mij. Niet zo raar als je bedenkt dat je de jaren hiervoor nog niet goed genoeg was voor een dergelijke prestatie. Dit doordat je te zwaar was en niet altijd de juiste dingen deed voor, tijdens en rondom een training/wedstrijd. Hoe langer je fietst hoe meer je merkt hoe complex de sport is en hoe nauw bepaalde zaken komen.
|
| Ondanks dat we het hier niet hebben over het winnen van een Tour de France, is het toch een leuke prestatie waar ik toch even bij stil wil staan en een aantal andere mensen voor wil bedanken die het mij (mede) mogelijk hebben gemaakt dit te bereiken. Overigens zie ik dit resultaat als een tussenmeting in mijn jaarlijkse verbeteringstraject waarbij ik van mijzelf vraag/eis om 5 tot 10% per jaar te groeien in prestaties en zie het derhalve als een mooie tussenstap op weg naar verdere groei. |
| Mijn gezin maakt het op de eerste plaats mogelijk dat ik, variërend van het seizoen, 5 tot 15 uur per week kan trainen. Er zijn genoeg vrouwen die hier moeilijk over doen, dus ik knijp mijn handjes dicht met Anke. Mijn vader voor het feit dat we deze hobby delen en mooie reizen samen maken. Groepje 2 Webtrainer 2011. Mooie club mannen dat zo ongeveer een vriendenclubje is geworden en die elkaar alles gunnen, maar elkaar daarnaast het liefst het zwart voor de ogen rijden. Mooi, zo hoort het, lekker competitief! Richard, Dirk Jan, Alex, Rogier en Jur, bedankt voor de support en de mooie ritjes/momenten tot nu toe, op naar nog meer moois samen. Tot slot uiteraard ook coach Camiel. Fijne vent en goede coach. Idem Adrie. |
| Website: Les Trois Ballons | Gijs Rijnierse | |
Nederlands
English
Contact
RSS feed
Twitter
Labels:
BergOp, Cyclo, Toer
Permanente link naar: Les Trois Ballons van Gijs Rijnierse
Les Trois Ballons van Gijs Rijnierse
16-06-2014
Zoeken in nieuwsberichten
Archief
Algemene voorwaarden
Copyright
Privacy