WebTrainer

La Forest’Cime 2017 van Annette Pronk.

De inschrijving. Het is oktober en ik heb me net ingeschreven voor de uitdagende fietswedstrijd van driedagen in de Jura: La Forest’Cime. Eén klimtijdrit per dag op een mooie Col tijdens een leuke rit door bergachtig terrein. Deze uitdaging vindt plaats eind juni en ik ben er vast van overtuigd dat ik dan van mijn lastige polsblessure af ben. Vanwege deze blessure heb ik in juni mijn laatste rondje gereden, sindsdien hangt de fiets aan de muur. Geen mooie cyclo in de benen of een andere uitdagende fietstocht. Een beetje creativiteit geeft me de mogelijkheid om toch te kunnen fietsen en trainen: enige uurtjes per week op de hometrainer op Zwift en op mijn Koga stadsfiets, waarop ik mijn Garmin weerstandspedalen heb gemonteerd om toch een beetje te kunnen trainen.

:: Annette Pronk in 1 van haar 3 tijdritten in de Jura

Het voorjaar. Eind maart komt de racefiets van de muur: rustig aan weer opbouwen. Ook kijk ik nog eens nauwkeurig naar het programma van La Forest’Cime en voel een lichte paniek opkomen: dag 1: 150 km met meer dan 3500 hm, dag 2: 170 km met wederom meer dan 3500 hm en dag 3: 130 km met ruim 2000 hm. Dit programma is nog wel te fietsen, maar dan kijk ik naar de klimtijdritten: Col du Grand Colombier, 8.5 km gemiddeld 10% (met 1.3 km van 16%), Col de la Biche, 10.5 km gemiddeld 10% en La Grimpée de Cinquétral, 9 km gemiddeld 5%. De eerste twee bergen zijn precies hetzelfde zoals die in de Tour de France dit jaar zijn gereden. En dat met nog een kleine drie maanden te gaan... Daar heeft mijn coach Camiel vast nog een hele uitdaging aan, om me daar topfit aan de start te laten verschijnen, want winnen wil ik natuurlijk ook. Klimmen of bergop rijden is ‘mijn lust en mijn leven’. 

De eerste dag. Op de eerste dag van de Forst’Cime verschijnen er ongeveer 120 fietsers aan de start. We zitten net op een weersomslag en de voorspellingen zijn slecht, regen en koel. De Col du Grand Colombier ligt op 70 km en ik ben van plan om er rustig naar toe te fietsen en de ruim 2000 hm ook op mijn dooie akkertje te doen. Hierdoor kom ik al snel achter in het peloton terecht, waar ook enkele Nederlanders fietsen. Drie zwagers, en de vierde is “ergens vooruit”. We fietsen gezamenlijk op en genieten van de prachtige omgeving. Na de tijdwaarneming is er gelegenheid om vanuit je “dagzak” een droog shirt aan te trekken, en je regenjasje of overschoenen of wat je hebt meegegeven. Nog 5 km en dan komt de klim. Een kleine sanitaire stop, een knijpzakje, de schoenen flink strak, zweethemdje uit en mouwtjes af (ik heb het snel warm) moeten me voldoende voorbereiden om deze uitdagende Col op de fietsen. Deze nog onwetende minuten over wat me te wachten staat lijken me na de beklimming een geschenk uit de hemel: had ik dit geweten dan had ik peentjes gezweet van de zenuwen! Deze col is een waar monster. Na een opwarmertje van 1 km 8% volgen er 4 km’s van gemiddeld 12% en de weg loopt recht door het bos en heeft weinig bochten. Mijn verzetje van 34-32 is eigenlijk onvoldoende omdat mijn trapfrequentie naar 55 omwentelingen per minuut daalt op die 16%, terwijl ik boven mijn verzuringsdrempel fiets, maximaal dus. Dat moet natuurlijk ook in een klimtijdrit, maar deze 4 km zuigen mij behoorlijk leeg. Ik haal enkele fietsers in en het wordt iets vlakker, zal het 6 a 7% zijn? Er fietst iemand al net op het vlakkere gedeelte en ik hoop dat hij mij een stukje kan hazen dus tandje erbij en naar dat wiel. Maar van hazen is geen sprake, ook zijn kracht is opgeslokt in de afgelopen 4 km. Tweemaal de bocht om en dan ligt er zeer mooi nieuw asfalt. Heerlijk en ik schakel een tandje bij. Nu gaat het lekker, het is máár 9 à 10% en ik passeer weer enkele fietsers. Gelukkig weinig wind op de laatste rechte flank naar de top. Vlak om de bocht is de tijdwaarneming en met een laatste krachtsexplosie kom ik staand over de meet. Het gaat weer een beetje omlaag, anders was ik waarschijnlijk omgevallen maar nu rol ik naar de ravitaillering. In standje miniverzet vervolg ik mijn weg naar de finish. Nog 700 meter klimmen in de regen door een prachtige omgeving. Over het parcours is bijzonder goed nagedacht. Deze laatste beklimmingen komen niet boven de 5% uit en kunnen gerust zonder enige moeite worden gefietst. Ook is er zoveel moois te zien dat het geen straf is om nog lekker uit te fietsen na deze zware inspanning. s ’Avonds blijkt dat mijn tijd voldoende was om eerste te staan.