 16-08-2011
 |
Als voorbreiding op de Alpenbrevet 2011 heeft Paul Otten het project WebTrainer BergOp 2011 gevolgd. Een tussendoel is eerder dit jaar via de Les Trois Ballons al volbracht. Hieronder het verslag van Paul over zijn belevenissen bij het rijden van de Alpenbrevet.
|
| Na maanden toeleven naar deze tocht, na 8000km trainen volgens de schema’s en coaching van Jim van den Berg, de trainer van Webtrainer, was het afgelopen zaterdag dan zover. |
| :: Paul Otten in actie |
Op donderdagmiddag na een kort OK-programma vertrokken Welmoet en ik richting Hasliberg-Reuti. Via Enroute hadden we daar een pensionnetje geregeld (zie foto). Op de kaart lag het hemelsbreed 2 km van de startplaats Meiringen. Maar met de auto was het ongeveer 20km, omdat het circa 500m hoger ligt.
Omdat er veel deelnemers in de buurt van Reuti verbleven, hadden ze geregeld dat de grote gondel om 5.45u en 6.05u zou gaan, zodat iedereen op tijd om 6.45u aan de start zou staan. |
 |
| :: Route van de Alpenbrevet 2011 |
| Op vrijdag hebben we het rustig aan gedaan. Eerst naar Grindelwald gereden met de auto en onder de Eiger Nordwand op de Kleine Scheidegg buiten op een terrasje geluncht en ons verbaasd over alle Japanners, Chinezen, Koreanen die daar naar boven gingen. ’s Middags nog een 20km gefietst om de spieren los te maken en om te controleren of er geen piepje of kraakje in mijn fiets zat. |
 |
Zaterdagochtend ging om 4.45u de wekker en om 5.00u stond het ontbijt klaar. Altijd een bijzondere sfeer ’s morgens vroeg in het donker vol verwachting en een beetje gespannen. Eigenlijk geen honger, maar je weet dat er de nodige koolhydraten in moeten worden gepropt. |
| :: Innertkirchen ’s 6 km na de start. |
Heel bijzonder was daarna de grote gondel, waar we met onze fietsen in het donker in werden gestouwd. Het paste net.
Het weer was prima, blauwe lucht met een paar wolkjes. Het wachten op de start was qua temperatuur goed te doen met alleen een dun regenjackje over de fietskleren. |
Er deed een recordaantal van 2000 (156 Nederlanders) deelnemers mee dit jaar, mede aan getrokken door het te verwachten mooie weer. De laatste jaren regende het tijdens de vorige edities.
Zo’n 800 fietsers kozen voor de Zilveren tocht van 132km (3975 hoogtemeters) over de Grimsel, Furka en de Sustenpas.
Ook ongeveer 800 fietsers reden de Gouden tocht van 172km (5094 hoogtemeters, te vergelijken met de Marmotte) over de Grimsel, Nufenen, Gotthard en de Sustenpas.
De rest, circa 400 deelnemers, stortte zich op de Platina route van 276km met 7031 hoogtemeters (volgens de organisatie) over de Grimsel, Nufenen, Lukmanier, Oberalp en Sustenpas. |
 |
|
Je moest je opstellen in vakken naar de gemiddelde snelheid die je voor jezelf in gedachte had. Ik koos niet voor niets het vak van gemiddeld 22km/u (vakken van 18 t/m 26 km/u), zoals ik verder zal uitleggen.
Tijdens de tocht kon men nog beslissen om een andere route te fietsen dan van tevoren voor ingeschreven. Echter iedereen die na 11.15u in Airolo (na 87km en 2700 hoogtemeters) aan kwam, werd de Gotthardpas opgestuurd en mocht niet meer door naar de lange route. Om dat te halen moest je een gemiddelde hebben van 22km/u (exclusief 2x 10minuten om te eten en te drinken). Voor mij een fors gemiddelde (mijn gemiddelde op de Marmotte in 2006 was bijna 20km/u exclusief stops). Dus het was maar de vraag of ik het wel zou halen. Als ik eenmaal Airolo door was had ik nog 10uur de tijd voor de resterende 190km (gemiddeld 19km/u).
|
|
Om precies 6.45u was de start en 1 minuut later ging ik over de startlijn.
Ik had voor mij zelf een tijdschema gemaakt (naar de ervaringen van beklimming van de Grimsel en Nufenen in het verleden), zodat ik een beetje kon beoordelen of ik op tijd in Airolo zou aankomen.
|
Zoals altijd rijd ik in het begin veel harder dan ik mijzelf van tevoren had voor genomen. Ik was van plan om absoluut niet boven een gemiddelde van 230W met een hartslag van maximaal 135 uit te komen per klim (mijn omslagpunt ligt bij 280W met een hartslag van 150).
|
 |
| De Grimsel ging gewoon heel lekker: 250W met een hartslag van 140. Voor geïnteresseerden het gemiddelde stijgingspercentage was 5,6% over 26km, snelheid was 15,5km/u met een VAM (het aantal hoogtemeters per uur) van 872m/u. Om 8.41u was ik boven, 4 minuten voor op mijn tijdschema. |
|
Op de top een bidonnetje gevuld en een reepje en banaantje gegeten. Snel afgedaald naar Ulrichen. Wat een schrik, al in de afdaling kreeg ik voor het eerst kramp aan de binnenkant van mijn linker bovenbeen. Waarschijnlijk toch een probleem wat ik heb over gehouden van mijn hernia 2 jaar geleden.
|
| Bij de inspanningstest heeft mijn linker been ook 10% minder kracht dan rechts. Als ik kramp krijg is dat altijd links. In de loop van de tijd heb ik geleerd om gewoon door de kramp heen te fietsen in een klein verzetje met hoge cadans. |
 |
Ook de klim de Nufenen (zie links) op ging nog lekker, ondanks het gemiddelde stijgingspercentage van 8%. Daar geen last van kramp.
Gemiddeld 239W met een hartslag van 140 en een snelheid van 11,5km/u (VAM 900m/u). Ik lag 8 minuten voor op mijn schema. Daarna een lange afdaling van 24km naar Airolo waar ik om 10.56u aankwam, dus bijna 20 minuten voor sluiting.
|
Het moeilijkste deel van de tocht was volbracht: op tijd in Airolo! Nu volgde een lang stuk vals plat naar beneden naar Biasca: 800m dalen in 36km. Deze weg ging voor een groot deel langs de autobaan, waar een kilometers lange file stond wachtend voor de Gotthard tunnel. Mensen zaten te picknicken op de weg. Vrolijk wuivend zoefden wij erlangs. Ik zat in een lekker groepje van 10 fietsers, die allemaal om de beurt de kop overnamen (gemiddeld 42km/u met wind tegen, 2,2% dalen). Op dat moment lag ik 20 minuten voor op het vooraf gemaakte schema wat uit zou komen op 12.30u in totaal. De tijd was op dat moment 11.55u; dus alle tijd dacht ik.
|
| In de verslagen over de tocht van deelnemers aan de voorgaande edities las ik dat de meesten het heel zwaar kregen de Lukmanier pas op: 41km met 1600 hoogtemeters wat uitkomt op 3,9% gemiddeld. |
 |
Het begin is bijna vlak en het ging lekker. Ik haalde steeds fietsers in, die aan mijn kont bleven plakken. Dom, dom, ik bleef gas geven, waardoor ik halverwege, toen de klim echt begon, weer kramp kreeg en de anderen mij passeerden, vriendelijk bedankten voor de lift, en mij alleen achterlieten. De kramp zat alweer alleen links om de beurt in mijn kuit, quadriceps en hamstrings. Dus als ik de ene spier strekte schoot het in de andere. Het enige wat erop zat was door fietsen met een klein verzetje (voor de kenners: 30 voor en 30 achter). Dat verzetje heeft me uiteindelijk gered. Op dat moment wist ik echt niet hoe ik de finish moest halen: nog meer dan 2 passen en 140km). Mijn gemiddelde wattage de Lukmanier op was nog maar 198W met een hartslag van 121 en een gemiddelde snelheid van 16,8km/u (VAM 570m/u). Mijn tijdschema had ik allang verlaten: ik lag nu 27 minuten achter op mijn schema. Het zou nog erger worden!
Na een aantal glazen bouillon en cola, brood en kaas, banaan en repen op de top ging het wel weer. |
18km afdalen naar Disentis (ondertussen al het 4e kanton, Bern, Wallis, Ticino en Graubünden).
De Oberalp pas ging wel weer, zolang ik maar niet te veel kracht zette op de pedalen. Halverwege even gestopt bij een fonteintje voor wat extra water, maar vooral om even uit te rusten. In totaal 22km met 900m stijging (4,1%). |
 |
Op een gegeven moment fiets je tussen allemaal mensen die ongeveer even hard fietsen. Ze halen jou in als je even stopt en jij haalt ze dan later weer in. Dat geeft een band en je beurt elkaar een beetje op. |
Op de Oberalp pas bleek dat mijn wattage tijdens de klim nog maar 183W met een hartslag van 119 (15,2km/u en VAM 570m/u). Ik lag nu 40minuten achter op mijn schema.
|
 |
Nu weer een heerlijk afdaling naar Andermatt (kanton Uri), waar ik rond 17.15u binnenreed, ongeveer één uur voor de sluiting van de post. Te laat zou betekenen dat je in de bezemwagen zou worden afgevoerd. Na Andermatt (1445m) nog een afdaling naar Wassen (920m) op een drukke weg met heel veel motoren, die werden gefrustreerd door al die fietsers die net zo hard afdaalden als zij.
Om 17.45u (nu zo’n 50minuten achter op schema) begon ik dan aan de laatste col, de Sustenpas. In juni van dit jaar had ik die als voorbereiding al gedaan en toen vond ik het al een verschrikking. Een lange bijna rechte weg die je al kilometers voor je uit ziet liggen. 17,5km met 1300 hoogtemeters (7,4%). |
 |
Zolang ik maar rustig bleef peddelen met een hoge cadans bleef de kramp weg, maar langzamerhand was ik totaal op en leeg: het gemiddeld wattage was nog gelijk aan de Oberalp met 183W, maar mijn hartslag wilde niet meer boven de 120 (gemiddeld 116). Snelheid: 10,1km/u met een VAM van 624m/u.
|
| Ik besloot om de pas in drieën te delen, na 400 hoogtemeters een korte stop. De eerste 400m gingen nog wel, maar de tweede 400m haalde ik niet. Na 250m gestopt en daarna nog een keer na 250 hoogtemeters. Alles begon pijn te doen: schouders, nek, armen, zitvlak, geen gevoel meer in mijn kruis en natuurlijk mijn benen. Het enige waar ik geen last van had was mijn rug!!! ’s Morgens vroeg voor de zekerheid een Naproxen 500mg genomen en onderweg nog één ter voorkoming van rugpijn. |
|
Tenslotte om 19.40u op de Susten aangekomen. 10minuten voor sluiting!
Paar bekers bouillon en cola. Kreeg echt geen eten meer door mijn keel. Jackje aan en afdalen naar Meiringen. |
|
Ondertussen koud en schemerig geworden (zie de foto’s). Ik zat te schudden op mijn fiets van vermoeidheid en de kou.
Toch kon ik nog wel genieten van de schitterend omgeving met de ondergaande zon. De snelheden ruim tegen de 70km/u waren misschien niet verantwoord, maar er reed toch vrijwel geen kip meer op de weg. Een paar kilometer voor Meiringen moesten we nog een klein pukkeltje over van ongeveer 100 hoogtemeters (dat ging wel weer) en ik denderde tenslotte om 20.41u over de finish, iets meer dan een half uur voor sluiting. Gelukkig stond Welmoet daar om me zo snel mogelijk af te voeren richting hotel.
Ik geloof niet dat ik ooit zo moe ben geweest.
Tijdens alle gefietste kilometers dit jaar heb ik nooit last gehad van mijn zitvlak. Maar nu ligt mijn zitvlak beiderzijds helemaal open.
|
Dit was eens maar nooit weer. Vanaf nu leuke tochtjes om te genieten.
Ik hoef me zelf niets meer te bewijzen.
Paul Otten |
 |
Nog een paar cijfers:
Lengte: 280km (route was langer dan de aangegeven 276km)
Hoogtemeters: 6800m
Totale tijd: 13:56u. Rijtijd: 12:26u.
Gemiddelde snelheid: 20,1km/u (zonder pauzes 22,5km/u)
Gemiddeld wattage: 204W.
Gemiddelde hartslag: 117
Kilocalorieën: 9500 (ongeveer 1 kilo vet!). 675kcal/uur*.
Gedronken: 10 bidons (750ml) energie- sportdrank en 1 liter bouillon en cola. In totaal 8,5 liter.
Eindstand: 270ste van de 336 deelnemers die de lange tocht gefinisht zijn.
*Een mens kan maximaal ongeveer 80-90 gram koolhydraten per uur opnemen. Dat is 320-360kcal per uur.
Er waren 16 fietsers van mijn leeftijd (1954) en ouder (oudste was uit 1949), die zich hadden ingeschreven voor de lange afstand. 9 hiervan zijn gefinisht (ik was 6e), 4 hebben de 172km en 1 de 132km gereden. 2 fietsers hebben de tocht niet uitgereden. |
| Website: Paul Otten | Alpenbrevet | WebTrainer BergOp |
 Labels:
BergOp, Cyclo, Toer
 Permanente link naar: Alpenbrevet 2011 door Paul Otten
|
WebTrainer verzorgt persoonlijke coaching.
Neemt u een WebTrainer Coach abonnement dan krijgt u een vaste persoonlijke coach die u helpt uw sportieve ambities te realiseren.
De coach maakt een optimaal trainingsplan, binnen de tijd en mogelijkheide die u heeft. De trainingen worden samen geëvalueerd en hij motiveert om uw doel te bereiken.
Trainingsbegeleiding die alleen voor topsporters gereserveerd leek, is nu beschikbaar voor iedereen.
 Zoeken in nieuwsberichten
|
Nederlands
English
Contact
RSS feed
Twitter
Alpenbrevet 2011 door Paul Otten
Archief
Algemene voorwaarden
Copyright
Privacy